Η εσωτερική μας εξερεύνηση ξεκινά με το να μπορούμε να αφηγηθούμε στον εαυτό μας την ιστορία του με φιλαλήθεια και θάρρος. Χωρίς να του κρύψουμε τίποτα από όσα νομίζουμε πως δεν ξέρει. Να φωτίσουμε κάθε σκοτεινή μας πτυχή, κάθε κομμάτι που σπαράζει, που δεν εκφράζεται, που φοβάται, που αυτοκρίνεται και αυτό τιμωρείται. Στην συνέχεια έρχεται η εκπαίδευση μας πάνω στην αποδοχή, στην αναγνώριση, στην αγάπη, στην κατανόηση του ανθρώπου που κατοικεί μέσα μας. Να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να αιτιολογήσουμε τις πράξεις μας, «γιατί δεν είμαστε αυτά που λέμε αλλά αυτά που κάνουμε» (C.J.Young). Όταν λοιπόν καταφέρουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχει μέσα μας εκπαιδευόμενοι όχι στον δυισμό του καλού και του κακού αλλά του απαραίτητου και του περιττού, του χρήσιμου και του αχρείαστου μπορούμε να κατακτήσουμε την μεταμόρφωση, τη μεταβολή του χαρακτήρα σε κάτι ανεκτίμητο. Τόσο ακριβό που όχι μόνο εμείς οι ίδιοι θα φροντίζουμε για το καλό του αλλά και οι άνθρωποι γύρω μας.
Comments